تمام نیمکتهای پارک دو نفره اند...


بی خیال...


به درخت تکیه میدهم...

درهای قفس باز و دلم عاشق پرواز            از حس پریدن پرم و بال ندارم

خدایا!!
گاهی... خسته می شوم از این همه درد
گاهی... دستهایم تنهایند
اشكهایم دیگر راهشان را گم كرده اند
همان لحظه هایی كه می گریم از بی كسی ام
از این كه شانه های كسی نیست كه تكیه گاه اشك های بی پناهم شود
همان لحظه هایی كه تو را كم دارم
خوب می دانم که ...
تنها دست مهربان توست كه اشكهایم را پاك می كند...
پس...
هیچوقت....
از من نرنج

• این بی قراری ها دست ِ من نیســــــــــــت
  
  باور کن عاقل ترین آدم ها هم
  
  گــــــــــــاهی
  
  دِلتنگ ِ خاطراتِ احمقانه شان می شوند.....!

و آنجا که انتهای من است
کوه های بلند سر کشیده اند
و رودهای خروشان جاری هستند
و من از پایان جهان شروع می شوم
و آن جا که کوه ها هموار گشته اند
و رودها از رفتن باز ایستاده اند
آن جاست که قلب من در تهی خود
چون آتشفشانی می تپد

ﮔﺮ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺒﺎﺵ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ...
ﯾﻌﻨﯽ...ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﻭ
ﺑﺮﻭﻡ......

کاش انسان مثل شمع فقط یک شب زندگی می کرد ،
اما کنار پروانه اش ...

غمگينـــم ...
وقتی همه ی جفت ها ، تنهائيــم را به رخم ميکشند !!!
حتی جوراب هايــــم ...

لبخند های مصنوعی را برای عکاس زدیم ،
اشکهای طبیعی را برای خودمان ...!!!

دلم واقعا گرفته

عشق واقعی یعنی اینکه...
حتی وقتی از دستش ناراحتی بازم دوستش داشته باشی..